“Fakat unutmayın ki ne onların (kurbanlarınızın) etleri, ne de kanları asla Allah’a ulaşacak değildir. Lâkin Ona ulaşan tek şey, kalplerinizde beslediğiniz takvâdır, Allah saygısıdır.” (HACC SURESİ/37. AYET)
2012-KURBAN BAYRAMINDA KURBAN ETİ DAĞITIRKEN BİZZAT ŞAHİT OLDUĞUM BİR OLAYDIR.
Beş-altı katlı bir binanın önündeyim. Sağ elimde yardım kolisi ve sol elimde iletişim bilgilerinin yazılı olduğu dosya var. 7, 8, 9 ve 10 numaralı binaları buldum ama 7/A’yı bir türlü bulamıyorum. ‘Olsa olsa, 7 numaranın yakınında bir yerdedir’ diye düşünerek, 7 numaralı binadan rastgele bir zile bastım. İkinci kattaki dairenin penceresinden bir genç kız başını uzattı. Anlaşılan onların ziline basmışım. “ Kim o?” diye seslendi genç kız…
Yardım yapacağım kişinin ismini söyleyerek, “affedersiniz, bu şahıs burada mı oturuyor”, diye sordum. Bir miktar düşündü genç kız. Ardından “bu binada öyle birisi yok” dedi. “Emin misiniz” diye sordum. “Ben; kimse yok mu gönüllüsüyüm. Onlara kurban eti teslim edeceğim.” Bu sırada pencereye birisi daha geldi. Onunla kısa bir görüşme yaptıktan sonra, kendinden emin bir şekilde “hayır, burada böyle birisi yok “dedi. Bu arada ben bakışlarımla sağı solu taramaya devam ediyordum.
Binanın giriş kapısının yanındaki pencerede bir kımıltı hissettim. Bir insan siluetinin pencereye ulaşmaya çalıştığını fark ettim. Bir hayli zaman sonra tül aralandı. Saçına ak düşmüş, 50’li yaşlarda bir kadın pencereyi açtı. İhtiyaç sahibinin ismini bir de ona sordum. “Evet, burada yaşıyor” dedi. “ benim eşim olur.”
Gayr-i ihtiyari başımı yukarıdaki genç kıza çevirdim. Mahcup olmuştu. “Haberim yoktu” dedi bana. Doğrusu sarsılmadım değil… Aynı binada oturduğumuz hem de ihtiyaç sahibi bir insanı bilmez ve tanımaz hale mi gelmiştik?
Kapının açılması için beklemeye başladım. Otomatik de yoktu herhalde. Kapıyı açmaya gelen kadın yürüme güçlüğü çekiyordu. Çok dikkatle bakamadım ama sanırım sol ayağını sürüyerek yürüyordu. Ana giriş kapısına kadar geldi ve kapıyı açtı. Kendimi tanıttım. “Hoş geldiniz. Buyurun içeri gelin“ dedi. Kolileri genellikle kapıdan teslim ediyordum ama açık duran kapıdan içeri baktıktan sonra, onunla biraz dertleşmeyi ve hakkında biraz daha bilgi sahibi olmayı arzu etmiştim.
Duvarlarına kasavet sinmiş tek odalı bir hanede yaşıyordu. Odanın birer duvarının önüne karşılıklı iki çekyat konulmuştu. Birisinin üzerinde bir battaniye vardı. Sanırım hem orada yatıyor hem de yakacak bir şeyi olmadığı için battaniye ile ısınıyordu. Diğer kanepeye de ben oturdum. Kapı girişinin hemen solunda küçük bir bölme tuvalet olarak düzenlenmişti. Herhalde banyo olarak da orayı kullanıyorlardı. Onun yanındaki diğer bölmeye de mutfak malzemeleri konulmuştu. Eşyalar pek eskiydi.
Bayramını kutladım önce… Ardından sohbete başladık. Bel fıtığı ameliyatı olmuş. “Ameliyat başarılı geçmedi, sakat kaldım” dedi. Dili değil acıyla derinleşen yüzünün çizgileri konuşuyordu adeta. Eşi ile birlikte bu tek odalı barınakta yaşıyorlarmış. “Çoluk çocuk yok mu”, diye sordum. “Allah vermedi” dedi. Daha dağıtacağım paketler vardı ama bir türlü kalkıp gidemiyordum.
Bu arada dışarıdan bir anahtarla kapı açıldı. İçeriye saçları dökülmüş sıska bir adam girdi. Beni görünce gülümsedi hafiften… Acı ile yoğrulmuş bir gülümseme… “Bekliyorduk sizi” dedi…
“Bekliyorlarmış demek” diye geçirdim aklımdan… Yaptığımız bu iş bir yıl beklenecek kadar kıymetliymiş oysa. Ve “bekleniyor olmak”, “birileri için umut olmak” ne kadar tatlı ama tatlı olduğu kadar da ağırmış. Kırk yıllık dostlar gibi kucaklaştık. Bir çanağın içinde şeker ve çikolata ikram edildi. Reddedebilir miydim hiç?
Şoförmüş.. Okul servisine çıkıyor, ücretli şoförlük yapıyormuş… “Bizim iş sekiz aylık, yazı boş geçiyoruz” dedi. “Yazın başka işte çalışabilir belki” diye aklımdan geçirirken, malul olan eşi aklıma geldi hemen. Bir erkek için evin bütün işlerini yapmak zorunda kalmak ne kadar zordu kim bilir…
“Allah razı olsun. Her yıl bizi düşünüyorlar” dedi kadının kocası… “ve gönderdikleri etler de lop et” dedi, “içinde bir tane bile kemik olmuyor” Teşekkürlerini iletmemi söyledi bana… “ Başüstüne” deyip, müsaade istedim. Birkaç dakikada nasıl da kaynaşıyormuş insan, Allah’ın rahmeti tecelli edince. Onları kendi hayat serüveniyle baş başa bırakarak ayrılmak zorundaydım oradan. Çünkü başka çaresizlerin, kimsesizlerin, diğer gariplerin hanelerine doğru yola devam etmeliydim.
Girdiğim o kapıdan, girdiğim gibi çıkamadım… Bir miktar şefkat, bir miktar diğerkâmlık ve bir miktar daha insanlık bulaştı elbiseme. Rabbime şükürler olsun ki, girdiğim o kapıdan girdiğim gibi çıkmadım…
