Günlerden Cumartesi. Gece saat 22:00. Bu çocuklar neden hasta olmak için hafta sonunu bekler, ve neden gündüz değil de ateşleri gece çıkar? Hemen nöbetçi eczaneyi bulup iğneleri tedarik ettik. Ve ilkini o gece yaptırdık.
Ertesi gün, yani Pazar günü saat 10.30 da diğerini yaptırmak için yola çıktık. Semiha Şakir Kadın Doğum ve Çocuk Evi bizden beş dakika uzaklıkta. Günlerden Pazar; yol açıktır, mahalle arasından değil ana yoldan gideyim, dedim. Bir kaç yüz metre sonra "bingo!"; yol tıkalı. Sabah sabah hem de Pazar sabahı bu tıkanıklıkta neyin nesi?
Hemen en yakınımdaki ara sokağa daldım. Bir kaç sokak geçtikten sonra Dikilitaş caddesine geldim. Küçük insan grupları yol kenarında toplanmışlar. Mesele anlaşıldı. Boyunlarında renkli kaşkollar, bir kaçının yüzü gözlerine kadar kapalı. Yol verirlerse, ana yola çıkacağım. Kitle psikolojinin aldatıcı cesareti. Yolu bile açmıyorlar. Bir kaç kez kornaya dokundum. Zoraki adımlarla geçebileceğim kadar boşluk aralandı. Gelen otobüsten sonra yola gireyim diye düşünürken, gözüne kadar yüzü kapalı birisi otobüse bir tekme salladı. Bir belediye otobüsü, bir genç ve bir tekme! Biraz da komik buldum.
Ana yola çıktığımda, bir de ne göreyim! Yol üzerinde ne kadar çöp konteyneri varsa hepsi yolun ortasına çekilmiş ve çöpler yollara saçılmış. Yol kenarındaki demir korkuluklar sökülüp yollara atılmış. Hadi anladım derdiniz polislerle. Ama vatandaşın ulaşım hakkını engelleme yetkisini size kim verdi?
İleride bir polis gurubunu görünce, ara sokaklar daha sakindir, diye düşündüm. Ara sokağa gireceğim yerdeki otobüs durağının camları indirilmiş. İçim acıdı. İnsanların yağmurda ve karda sığınmaları için yapılan duraktan sen ne istersin?
Neyse, usul yavaş hastaneye doğru devam ediyorum. Bu arada eşimle de konuşuyoruz. Ne inkar edeyim, ağzım da biraz bozuldu. "Bu verdikleri zararları o kişilerden tanzim etmek lazım" dedim eşime... "İnan biber gazından daha etkili olur."
Arada bir küçük gruplar karşımıza çıkıyor, ve arkalarında bir kaç polis. Sonunda hastaneye ulaştım. İğneyi yaptırdık. Eve dönerken olay mahallinin uzağından gideyim, dedim. Yolumu ilçenin dışarısına doğru çevirdim. Önümde Şahin marka bir otomobil arkada ben... bir süre sonra Şahin yolun ortasında aniden fren yaptı. Baktım ki otomobilin önünde bir taş yuvarlana yuvarlana geliyor. Taşın geldiği yöne baktım. 15-20 yaşları arası üç-beş genç taş atmaya devam ediyor. Beş- on metre uzaklarında daha kalabalık bir grup. Yağmurdan kaçarken doluya tutulduk, diye düşündüm. Yolun ortasında kaldık. Kaçacak ara sokakta yok. Arkadan gelen vasıtalar yolu kapattı. Geri de çıkamıyoruz. Arka da hem hasta hem de özürlü olan kızım. Hani yalnız olsanız taşlar en fazla size isabet eder, ya da otomobilinize zarar verir. Ama koruyup kollamak zorunda olduğunuz birileri varsa olayın rengi değişiyor. Onlara bir zarar gelebileceği endişesi sizin dengenizi bozuyor. Derler ya tavuk yavrusunu korumak için aslana bile saldırır. İçimde bir öfke. Birazdan yanımızda bir Ford Transit durdu. Üzerinde Çevik kuvvet yazıyor. Ellerinde şu meşhur gazı atan tüfekler. Bir kaç atış yaptılar. Ne yalan söyleyeyim, gazın verdiği ıstıraptan dolayı tepükleyip kaçan o kişileri büyük bir zevkle izledim. Ve ekledim: "Şu biber gazını icat eden adamın elinden öpmek lazım."
Ha birileri bu gazdan zarar görüyormuş, diyorlar ya! Ben de diyorum ki, günlük insani ihtiyaçlarını gidermek isteyen kişi olarak o canavarlaşmış insanların bana zarar vermesini engelliyorsa, elbette kullanılmalı. Bir de diyorlar ki polis orantısız güç kullanıyormuş! Ben bile iki kişinin güvenliğini sağlama kaygısıyla ne kadar kaygılanıp öfkelendim. Böyle bir kaosun ortasında bir şehrin güvenliğini sağlamakla vazifeli olup, orantılı davranabilecek kişi henüz yaratılmış mıdır bilmiyorum.
Ve şunu düşünmeden de edemiyorum. Günün o saatlerinde daha acil bir vak'adan dolayı hastaneye ulaşmaya çalışıyor olsaydım, acaba ne yapardım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder